Μπερλουσκόνι: πρώτη ύλη για το σανίδι
Ποιος θεατρικός συγγραφέας δε θα ζήλευε τον Μπερλουσκόνι για το έτοιμο υλικό που του προσφέρει για ένα καινούριο έργο; Με υπερτονισμένες όλες τις πλευρές του λόγω του συναισθήματος δύναμης που καλλιεργεί ο πλούτος (ως φαντασίωση φυσικά) αλλά και εξαιτίας της αναγκής γελοιογραφικού τονισμού του χαρακτήρα ενός ανθρώπου όταν αυτός έχει επιλέξει την αδιάκοπη προβολή της ζωής του μέσα από τα διάφανα μέσα μαζικής ενημέρωσης, προσφέρει μια αδρή χαρακτηρολογία. Bρήκα εκ των υστέρων εκλεκτικές συγγένειες με το θεατρικό μου: ο Πύργος. Θα το διαπιστώσετε. Τον είχα υποσυνείδητα στο μυαλό μου; Ίσως!...
Όλη αυτή η δημόσια κουλτούρα του ελληνικού πολιτισμού και εν συνεχειά του ρωμαϊκού (τα άτομα γίνονταν αναγκαστικά άτομα μέσω της δημόσιας παρουσίας τους) είχε σαν αποτέλεσμα την ύπαρξης μιας πληθώρας τύπων που το θέατρο αξιοποίησε συστηματικά στη σκηνή. Εν τέλει η τέχνη ποτέ δε θα ξεμείνει από πρώτη ύλη στις μεσογειακές χώρες σαν τη δική μας, απαιτείται ασφαλώς η στοχαστική αξιοποίησή του υλικού, η τέχνη δεν καταγράφει ντοκιμαντερίστικα, οφείλει να σχολιάζει, έστω και υποδόρια, την πραγματικότητα.
23/7/2009